پدر

پدر بزرگوار امام زمان (عج) امام حسن عسگری (ع)است. آن حضرت بعد از شهادت پدرش امام هادی (ع) در سن بیست و دو سالگی به امامت رسید.امام عسگری به روشنی می دید که اراده ی الهی برای ایجاد یک دولت الهی بر روی زمین ،بر این تعلق گرفته که فرزندش مهدی (عج) غیبت کند. امام عسگری در سال 232 هجری قمری در شهر مدینه متولد گردید و در سال 260 هجری قمری در شهر سامرا توسط معتمد عباسی مسموم شد و به شهادت رسید.

مادر

نرجس خاتون مادر امام عصر (ع) یکی از ملکه های وجاهت و زیبایی است.قدرت اهی آن بانوی بزرگ را برای همسری حضرت عسگری (ع) از روم به سامرا فرستاد تا گوهر تابناک آخرین امام توسط وجود پاک او پرورش یابد. وی دختر بزرگ ترین قیصر روم و از خاندان شمعون ،وصی بلافصل حضرت مسیح است.

طلوع خورشید

وجود مقدس و نازنین امام زمان (عج) در روز جمعه نیمه شعبان سال 255 سال هجری قمری پا به عرصه ی وجود گذاشت.                                                                                                                    

حکیمه خاتون - دختر امام جواد (ع) و عمه ی امام حسن عسگری (ع) - کیفیت و چگونگی ولادت آن حضرت را چنین نقل می کند :

امام حسن عسگری (ع) کسی را به دنبال من فرستاد که امشب (نیمه ی شعبان) برای افطار نزد من بیا ،چون خدا امشب حجتش را بر من آشکار میکند. پرسیدم : این مولود از چه کسی است؟ فرمود: از نرجس. عرض کردم من در نرجس خاتون هیچ اثر حملی مشاهده نمی کنم. آن حضرت فرمود: موضوع همین است که گفتم. من در حالی که نشسته بودم نرجس آمد و کفشم را از پایم در اورد و گفت: بانوی من ! حالتان چطور است؟ گفتم: تو بانوی من و خانواده ام هستی. او از سخن من تعجب کرد و ناراحت شد و گفت : این چه سخنی است؟ گفتم : خداوند امشب به تو فرزندی عطا می کند که سرور و آقای این دنیا و آخرت خواهد شد.نرجس خاتون از سخن من خجالت کشید. از نیمه شب گذشته بود که بیدار شدم و از اتاق بیرون رفتم تا از طلوع فجر با خبر شوم. دیدم فجر اول طلوع کرده اما نرجس در خواب است.ناگاه این سوال به ذهنم رسید که چرا حجت خدا آشکار نشد.نزدیک بود شکی در دلم ایجاد شود که امام عسگری از اتاق فریاد زد : ای عمه شتاب مکن که موعد نزدیک است. مشغول خواندن قران بودم که ناگهان نرجس خاتون با ناراحتی از خواب بیدار شد. من با شتاب خود را به او رساندم و پرسیدم:چیزی احساس می کنی؟ نرجس گفت:اری. گفتم:نام خدا را بر زبان جاری کن ؛این همان موضوعی است که اول شب به تو گفتم.مضطرب مباش و دلت را ارام کن.در این هنگام پرده ی نوری میان من و او کشیده شد. ناگاه متوجه شدم که کودک ولایت یافته است.

نام اصلی آن حضرت محمد است. نامی که پیامبر اکرم برای او گذارده و فرموده : اسم او اسم من و کنیه ی او کنیه ی من یعنی ابولقاسم است. القاب آن حضرت بسیار است : مهدی ،قائم ،منصور ،منتظر و بقیة الله. که مشهور ترین لقب آن حضرت مهدی است. مهدی اسم مصدر هدایت است. به معنی کسی که به وسیله ی خدا هدایت شده باشد.

علائم ظهور به دو دسته تقسیم می شوند: علائم حتمی و علائم غیر حتمی. فضیل بن سیار از امام باقر(ع) روایت کرده که فرمود: نشانه های ظهر دو دسته است :نشانه های غیر حتمی و نشانه های حتمی. خروج سفیانی از نشانه های حتمی است که راهی جز آن نیست.

منظور از علائم حتمی آن است که به هیچ قید و شرطی مشروط نیستند و قبل از ظهور باید واقع شوند . اما مقصود از علائم غیر حتمی آن است که حوادثی هستن که به طور مطلق و حتم از نشانه های ظهور نبوده است. علائم حتمی وقوع چند مورد است. امام صادق فرمود: پیش از ظهور حضرت قائم(عج) پنج نشانه حتمی است: یمانی ،سفیانی ،صیحه ی آسمانی ،قتل نفس زکیه و فرو رفتن در بیایان. وقوع ندا نیز از امور حتمی است و نیز وحشتی در ماه رمضان است که خفته را بیدار کند و شخص بیدار را به وحشت بیندازد. امیر المومنین نیز می فرماید:ده چیز است که پیش از ظهور به وقوع می پیوندد: سفیانی ،دجال ،دخان ،دابه ،خروج قائم ،طلوع خورشید از مغرب ،نزول عیسی ،خسوف در شرق ،خسوف در جزیرة العرب و آتشی که از مرکز عدن شعله می کشد و مردم را به سوی بیابان محشر هدایت می کند.

سفیانی در روایت چنین روایت شده است :او مردی است به رنگ سرخ و زرد با چشم کبود ،در ظاهر ذکر خدا می گوید ولی از پلید ترین و کثیف ترین مردان روزگار است. در پلیدی و خباثت چنان است که زن بچه دار خود را از ترس این که مبادا مردم را به مخفیگاه او راهنمایی کند ،زنده به گور کرد.

یکی از نشانه های دوران ظهور ،خروج دجال است. دجال در روایات اسلامی این چنین است که: او دارای قدرت و تاثیر عجیبی است . چشم راست ندارد و چشم دیگرش در وسط پیشانی اوست و مانند ستاره ی صبح میدرخشد . چیزی در چشم او است که گویی امیخته به خون است . او در یک قحطی سخت می آید و بر الاغ سفید رنگی سوار می شود که یگ گام آن به اندازه ی یک میل راه است. وی از همه جا میگذرد اما در مکه و مدینه قدم نمیگذارد.

زمان و مکان ظهور

ظهور امام وقت و ساعتی دارد که بنا بر روایات نقل شده همانند بساعت برقراری قیامت است.یعنی کسی به جز خداوند متعال از ظاهر شدن این آفتاب عدل گستر اطلاع ندارد. امام غایب می فرماید: و اما ظهور فرج بسته به اراده ی خداوند است و کسانی که وقت و مکانی برای ظهور تعیین میکنند دروغگو هستند. بنابر این زمان ظهور را هیچ کس حتی پیامبر اکرم نیز نمی داند.

اصحاب امام در عصر ظهور

هنگامی که بنیان گذار حکومت واحد جهانی ،حضرت موعود بر اساس عدالت و آزادی واقعی ،مامور به تشکیل حکومت می شود تعداد 313 نفر از یاران خاص آن حضرت که همگی از تربیت شدگان مکتب ولایت و از عاشقان پاکباخته ی خاندان وحی هستند ،در اطراف وجود مقدسش جمع شده و به تشکیل حکومت واحد جهانی ماموریت می یابند.

پس از شهادت امام حسن عسگری در ماه ربیع الاول سال 260 هجری قمری ،امام زمان (ع) که پنج سال بیش تر نداشت آمد و بر پیکر پدر نماز خواند . بسیاری از مردمی که تا آن لحظه خبر از ولادت او نداشته ،یا اطمینان حاصل نکرده بودند ،متوجه تولد او شدند. از طرفی عده ای که رابطه ی خوبی با آن بزرگوار نداشتند و از جمله جعفر کذاب عموی امام مهدی (ع) که داعیه ی جانشینی امام عسگری را داشت ،ماجرا را خبر داده و دستگاه خلافت را برای دستگیری حضرت و کشتن او سریعا اقدام کرد و نیروهایی را به خانه ی امام عسگری(ع) اعزام نمود . اما از آنجا که خداوند اراده کرده بود که آخرین حجت خود را حفظ کند ،آن حضرت را از دیدگان دشمنان پنهان داشت و هر چه جست و جو کردند و خانه را زیر و رو نمودند ،او را نیافتند.

غیبت امام زمان(عج) به دو مرحله تقسیم می شود:

1-مرحله ی کوتاه مدت که به آن غیبت صغری می گویند.

2-مرحله ی دراز مدت که به آن غیبت کبری گفته می شود.

غیبت صغری از سال 260 هجری قمری که سال وفات امام عسگری است شروع شد و تا سال 329 هجری قمری ادامه داشت. غیبت کبری از سال 329 هجری قمری آغاز شد و تا هر وقت که خدا مصلحت بداند ادامه خواهد یافت. با شروع غیبت کبری فقهای اسلام به عنوان مرجع رسمی و نایبان عالم حضرت در امور دینی و دنیوی معرفی شدند و به علت بسته شدن همه ی راه های تماس خصوصی و طولانی بودن زمان غیبت ،نام آن را غیبت کبری نامیدند.