پس از شهادت امام حسن عسگری در ماه ربیع الاول سال 260 هجری قمری ،امام زمان (ع) که پنج سال بیش تر نداشت آمد و بر پیکر پدر نماز خواند . بسیاری از مردمی که تا آن لحظه خبر از ولادت او نداشته ،یا اطمینان حاصل نکرده بودند ،متوجه تولد او شدند. از طرفی عده ای که رابطه ی خوبی با آن بزرگوار نداشتند و از جمله جعفر کذاب عموی امام مهدی (ع) که داعیه ی جانشینی امام عسگری را داشت ،ماجرا را خبر داده و دستگاه خلافت را برای دستگیری حضرت و کشتن او سریعا اقدام کرد و نیروهایی را به خانه ی امام عسگری(ع) اعزام نمود . اما از آنجا که خداوند اراده کرده بود که آخرین حجت خود را حفظ کند ،آن حضرت را از دیدگان دشمنان پنهان داشت و هر چه جست و جو کردند و خانه را زیر و رو نمودند ،او را نیافتند.

غیبت امام زمان(عج) به دو مرحله تقسیم می شود:

1-مرحله ی کوتاه مدت که به آن غیبت صغری می گویند.

2-مرحله ی دراز مدت که به آن غیبت کبری گفته می شود.

غیبت صغری از سال 260 هجری قمری که سال وفات امام عسگری است شروع شد و تا سال 329 هجری قمری ادامه داشت. غیبت کبری از سال 329 هجری قمری آغاز شد و تا هر وقت که خدا مصلحت بداند ادامه خواهد یافت. با شروع غیبت کبری فقهای اسلام به عنوان مرجع رسمی و نایبان عالم حضرت در امور دینی و دنیوی معرفی شدند و به علت بسته شدن همه ی راه های تماس خصوصی و طولانی بودن زمان غیبت ،نام آن را غیبت کبری نامیدند.